Şiir

Sence insan neden şiir yazar? Yoksa şiir mi insanı anlatır ve ruhunu bir an olsun semaya yükseltir? Şiir de bir ibadet midir yoksa; Tanrı'ya bir an olsun dokunabildiğin? İnsanı insan yapan şeylerden biri midir şiir?

Şiir midir gerçek olan, yoksa şair mi? Aynı mısralarda ve cümlelerde yakaladığı okur yüreğini bir taraftan coşturup insan ruhunun gizemlerine taşırken, bir yandan da içini burkup kendine tarafsızca bakmaya zorlayan Halil Cibran misali, gerçekte şiir midir bunu insana yapan?

Hani bir sabah kalktığında kurulmuş bir robot gibi “günaydın” demekle; pencereyi açıp doğan güneşe, masmavi parlayan gökyüzüne, ilkbaharı selamlarcasına yüzlerini gösteren rengarenk çiçeklere bakarak, günün ilk bakir nefesini ciğerlerine çekerek, kendi varlığının kokusunu, dokusunu ve gücünü hayatla birleştirerek, o “GÜNAYDIN”ı ruhunda hissetmek arasındaki fark mıdır? Yoksa bu güzelliklerin hiçbiri olmadan, kara bulutlarla kaplanmış gri bir gökyüzünün altında, şafak sökeli saatler olmasına karşın karanlığın ortasında, bütün o bulut ve karanlık illüzyonunun arkasında hâlâ parıldayan ve seni bekleyen bir güneş olduğunu bilerek “YİNE DE, İNADINA... İNADINA GÜNAYDIN BE HAYAT!” diyebilmek midir şiir?

Görünenin ardındaki görünmeyenler, karanlık bir tünelin ucundaki o huzur veren ışık gibi sana göz kırpıyorsa ve sen bunu yakalayabiliyorsan bir gecenin ortasında; hayat istasyonundan gelip geçen trenlerin bıraktıklarını kendine katıp bir sen daha yaratabiliyorsan meydan okurcasına; sabah-akşam insanlar önemli bir amaç peşinde koşar gibi görünüp hayatlarını boşa harcarken, sen... sen dokunabiliyorsan ruhun gerçek özüne; işte o zaman ne şiir yazmanın ne de okumanın bir önemi kalır artık...

Çünkü artık sensindir o! Güzel varlık, ruhun sevgili çocuğu! Defalarca kırıldığı halde kalbini inatla, cesurca, alay edercesine ve meydan okuyarak eline koyup bütün kırılganlığıyla karşındakine sunabildiğinde... artık şiirin kendisisindir!